Hiç bir şey gelmiyor içimden, ne o eski şaşaalı heyecanım, ne kafamda ki planlarım hepsi birer birer yok olup gitti. Geriye tek bir düşünce kaldı aklımda; "gitmek" ama her şeyden, hayatımda bulunan her zerreden kurtulup çekip gitmek ve öylesine zehirli bir düşünce ki bu gitmediğim her gün biraz daha geç kaldığıma inandırıyor beni. En yakınıma, en kanıma zarar verdirecek raddeye getiriyor beni. Kaçamıyorum, kurtulamıyorum. Eskiden konuşmaktan, sohbet etmekten keyif aldığım insanlar artık gözüme batıyor ve ne üzücü ki bir kaç kişi hariç kimseye güvenim kalmadı. Herkes çok biliyor, herkes çok mutlu, herkes kendi hayatını kurtarma çakallığı peşinde. Bir paranoyanın içinde, kafamı olur olmadık şeylere kuruyorum. İşte bu yüzden gitmek istiyorum. Bu sanrılardan, olur olmadık sinir nöbetlerinden kurtulmak ve aradığım bir şeyi hemen bulmak için gitmek istiyorum. Aile denilen olgudan kurtulmak için gitmek istiyorum. Her gün biraz daha geç kalıyorum. Her gün biraz daha acı çekiyorum. Kalabalık ortamlarda insanların suratları bana sahte ve yapmacık geliyor.
Sana çok güzeller şarkılar biriktiriyorum, mutlu sonla bitmeyen masallarımın prensesi, esrarlı güzelim; yalnızlığım. Bir gitar telinin çıkarttığı o eşsiz sesin çığlıkları arasında bekliyorum seni. Kalemim bana izin verdikçe, heybemde ki güzel kelimeler arasında bekliyorum seni. Alabildiğine geniş yemyeşil çimenliklerin içinde şifalı gözlerine bakabilmek için bekliyorum seni. Gittiğim zaman seni yanımda görebilmek için bekliyorum seni. Yeni bir hayatı tanımak için bekliyorum seni. İşte böyle yaşıyoruz ve yaşamak da sana dair uzayıp giden bir özleme dönüşüyor.
İnsaf et!
Yorumlar
Yorum Gönder