Her gelen biraz çaldı.. O çok aldı, diğeri az aldı, bir ötekisi kendine yetecek kadarını aldı ve sonunda elde hiç bir şey kalmadı..Öyle bir yerdeyim ki ne karanfil ne kurbağa demiş kirli sakallı, Malatyalı abim.. Yürüyorum ama artık yürüdüğüm yol esasında yolun eşiği. Sıfır noktasındayım, bittim diyorum gülüyorsun. Artık ben, ben değilim diyorum aldırış etmiyorsun. Rabbim bana bir yol göster kurban olduğum diyemiyorum cebimde taşıdığım gizli saklı günahlarım geliyor aklıma.
Hissedemiyorum, sevemiyorum ve gülemiyorum. Gülüşlerim öylesine kiralık ki günü geldiğinde ödemesini yapamıyorum. Hiç bir beklenti, hiç bir umut benimle birlikte değil. Kendi dehlizimde boğuldum ve bitkisel hayatımı sürdürüyorum. Doktorların yakınlarıma ve sevenlerime acı haberi vermesini bekliyorum. Aklımdan atamadığım sancılı günlerim var ve bunlar bana bir duvar ördü acımasızca, yıkılması zor.
Bitiyorum, yokum ben diyorum. Ben sende kaldım, artık fotoselli bir hayatı sürüyorum. Hapsoldum kaldım bu döngü içerisinde. Haykırıyorum sessiz çığlıklarımla "her şeyi al bana beni geri ver" diye ne oralı olan oluyor ne de yol gösteren oranın muhtarı.
Soruyorum şimdi; "ya Resulullah annem neden böyle yaptı?" Annem beni hiç mi sevmiyordu. Neden bu yarayı taşımak zorunda kaldım. Neden bu yaraya her baktığımda çocukluktan kalan bir hatıra gelmezdi ki
Benim bir hikayem var dedim her konuya girişimde fakat bu hikaye bilinenlerin dışında acıklı ve her gelenin bir çizik attığı bir hikaye oldu. Tek tutanacak dalımı bile kesmeye çalıştıkları şu zaman zarfında sorulan her nasılsın sorusuna göğsümü gere gere kötüyüm diye cevap vermediğim günlerim olsun istedim ama olmadı. Her hikayenin mutlu bir sonu olacak değil ya..
Yorumlar
Yorum Gönder